// Fletowe wątki w arcyciekawej lekturze – Alina Mądry, Barok 1697-1795 Muzyka religijna i jej barokowy modus operandi, Tom 3 część 2, Narodowe Centrum Kultury, seria Historia Muzyki Polskiej
// e-book dostępny online
Cappella Musices Ecclesiae Metropolitanae Gnesnensis / Katedra w Gdnieźnie
Gnieźnieńska kapela wokalno-instrumentalna – jeden z najprężniejszych zespołów muzycznych, działających w XVIII wieku (historia samej kapeli gnieźnieńskiej to 3 stulecia: XVI-XVIII). W 1760 roku w pożarze stracony został cały zbiór muzykaliów – 1409 utworów. W 1770 roku zespół został rozwiązany z uwagi na trudną sytuację finansową arcybiskupstwa. W 1786 roku na czele nowej kapeli, powołanej dzięki arcybiskupowi Antoniemu Ostrowskiemu, stanął Wojciech Dankowski, który wzbogacił instrumentarium – dotychczas używano waltorni, trąb i obojów (wprowadzone już w 1721 r.!), teraz natomiast dołączyły flety traverso i klarnety – zakupił on m.in. 3 flety poprzeczne. Interesujący wątek: przez osiemnaste stulecie użwano w kapeli koło 90ciu sztuk instrumentów, podczas gdy sam zespół liczył co najwyżej 12 muzyków. Hipoteza – intensywna eksploatacja instrumentów, częste koncertowanie zespołu. Moja hipoteza – jeden muzyk grał na więcej niż jednym instrumencie (?). Znany jest skład kapeli z 1794 roku („dobierany bardzo starannie” – zgodnie z ustawą kapituły z 1794 roku) – flecistą i klarnecistą w jednym był tu SZYMON GRYZYNGIER. Skład skądinąd interesujący, mało w nim basów: organista, 2 kantorów, śpiewak altysta, 3 skrzypków, flecista-klarnecista, trębacz, violista oraz śpiewaczka-sopranistka. Zespół wykonywał kompozycje koncertmistrza, Antoniego Habla (symfonie, Jutrznię na świątki, Te Deum laudamus). W zbiorze muzykaliów Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie znajdują się dwie kompozycje Habla. Sprowadzał on także i przepisywał kompozycje twórców z innych krajów (m.in. Stabat Mater G.B.Pergolesiego, Mors Christi C.H.Grauna, 9 symfonii Haydna, symfonie Pleyela, Stamitza i Wanhala).
Ocalały zbiór muzykaliów po kapeli gnieźnieńskiej – 758 jednostek inwentarzonych, w 2001 roku opracowany przez Danutę Idaszak. (pozycja zakupiona, czekam!)